“ Kam shumë dashuri për Fterrën dhe njerëzit e saj”

-Bisedë me mjekun Hamza Memi-

Disa ditë më parë, në tavernën e “Dajtit”, midis  shokëve të “Parlamentit” të Fterrës, takova edhe moshatarin tim, mjekun  e pedagogun e  mirënjohur Hamza Memi. Mosha ka bërë të vetën, por Hamzua, siç i kemi thirrur ne që në fëmijërinë e hershme, ka mbetur gjithë jetën po ai njeri buzagaz e fjalëpakë, i matur e dashamirës, siç e njohin  të gjithë.

Kisha menduar prej kohësh të shkruaj diçka për të në gazetën “Fterra jonë”. U tërhoqëm në një tavolinë më vete dhe, duke pirë kafen, ia shfaqa mendimin tim. Nuk pranoi. Me atë thjeshtësinë e tij karakteristike u mundua të më bindë që të mos shkruhej për të. Por këmbëngulja, argumentet dhe vendosmëria ime, më në fund e thyen. Dhe, si papritur e pa kujtuar, ashtu në bisedën e shtruar, ia drejtova disa pyetje, të cilave iu përgjigj shkurt, më shumë për të më plotësuar dëshirën.

Hamzua ka pasur një fëmijëri të vështirë. Lindi në Fterrë në vitin 1932. Prindërit i vdiqën që të dy, fare të rinj. Mbeti jetim një vjeç e gjysmë, bashkë me dy vëllezërit, Safetin e Osmënin, pak më të mëdhenj.

            - E di dhe e kujtoj që më kanë rritur me shumë kujdes e dashuri hallat e mia, Zula dhe Hatemja, - thotë Hamzua i tretur në mendime. Dhe vazhdon: Mbaj mend që hallë Zula më ka treguar këtë ndodhi: Pasi varrosëm Menekon (nënën time)  shkova në shtëpi dhe burri ( Hamit Shkurti) më pyeti: Si vendosët për fëmijët?  Unë i thashë:  Do të kujdesemi me radhë, herë unë e herë Hatemja. Burri më tha: Në qoftë se do që të jesh gruaja ime, shko merri fëmijët e bjeri këtu. Po vdiqën fëmijët e mi, do të vdesin dhe ata.

Hamzua tregon dhe një histori tjetër.  “Hallë Zulën mendoja se e kisha nënën time. Kur isha 5-6 vjeç u gremisa në oborr, u vrava e u gjakosa dhe fillova të qaja duke thirrur: O nëno, o nëno! Një djalë më i madh se unë që m’u gjend pranë, më tha se ti nuk ke nënë, të ka vdekur. Zula është halla jote. Halla doli me vrap dhe kur më pa të gjakosur dhe mësoi ç’më tha shoku, më puthi,  më ngriti në krahë të më çote brenda dhe po qante bashkë me mua. Edhe sot e kësaj dite e kam në sy atë skenë.

I kujtoj me shumë dashuri hallat e mia dhe u jam shumë mirënjohës, se më kanë mbajtur e trajtuar si fëmijët e tyre.

Hamzua më flet për vitet e shkollimit. Me kujdesjen e Zenel Shkurtit, në moshën tetë vjeç, në vitin 1940 pranohet në “Strehën Vorfënore” në Tiranë, ku mbaroi dhe shkollën fillore. Transferohet një vit në Gjirokastër dhe pastaj përsëri në Tiranë, ku përfundon me sukses Politeknikumin Mjekësor.

Nxënës i zellshëm e me sjellje shembullore, Hamzai fiton bursë nga shteti për të vazhduar studimet e larta në Bashkimin Sovjetik, në “Institutin e Parë të Mjekësisë” në Moskë. Edhe aty u shqua si student shembullor dhe mori diplomën e mjekut me rezultate shumë të larta në vitin 1958. Dhe, po atë vit që përfundoi studimet, nisi punën si mjek patolog në Spitalin e Përgjithshëm në Tiranë, në klinikën e terapisë hospitaliere.

Punoi me pasion, përkushtim e aftësi profesionale për rreth katër vjet, gjer sa në vitin 1961 emërohet pedagog në Fakultetin e Mjekësisë, në Katedrën e Higjienës dhe të Sëmundjeve Infektive, ku u mor me higjienën dhe organizimin shëndetësor.

Më pas, për vite e vite të tëra jeta profesionale e shkencore e Hamza Memit vazhdoi në rritje,  e lidhur ngushtësisht me Fakultetin e Mjekësisë, si shef katedre, anëtar i këshillit shkencor të fakultetit dhe për pesëmbëdhjetë vjet rresht, deri në vitin 1976, si zv. Dekan i Fakultetit të Mjekësisë gjatë viteve 1972-80  ka zhvilluar leksione edhe në Fakultetin e Mjekësisë të Universitetit në Prishtinë.

Krijimtaria e tij shkencore në fushën e mjekësisë, veçanërisht për higjienën, është e gjerë dhe e larmishme. Ka përkthyer e përshtatur tekste mësimore mjekësore për Politeknikumin Mjekësor, ku punoi së mësues i jashtëm disa vite, është autor i disa teksteve të Fakultetit të Mjekësisë, bashkautor në tekste të tjerë, ka botuar  mjaft artikuj për mjekësinë në “Buletinin e Shkencave Mjekësore”, në revistën “Shëndetësia popullore” etj.

Me punën e tij, me aftësitë shkencore e organizative, me sjelljen e taktin shembullor, ka fituar  dashurinë e respektin e studentëve, të punonjësve  e të pedagogëve me të cilët  kaloi një jetë pune të ndërgjegjshme e profesionale.

Mbarësinë në jetë, në punë e në shoqëri ia solli Hamzos dhe martesa fatlume me Didare Mitën në vitin 1962, mësuese në profesion, bashkëshorte dhe  nënë shembullore. Një çift për ta pasur zili si në rini, ashtu dhe tani në moshë disi më të thyer, që zoti u fali një vajzë e një djalë, Aidën që mbaroi studimet për kimi e_biologji dhe Altinin që ka mbaruar Fakultetin Ekonomik.

E pyesim Hamzon të na japë ndonjë përshtypje edhe për Fterrën e gazetën “Fterra jonë”. Ai përgjigjet:

“ Me gjithë se kam jetuar pak në Fterrë, kam shumë dashuri për vendin e njerëzit. Fterra është vendlindja ime. Fteriotët janë njerëz punëtorë, të dashur, bujarë, mirënjohës, të etur për dije e kulture. Meritë të veçantë ka dhe gazeta “Fterra jonë”. Ajo ka shërbyer shumë për unitetin e fshatit. E lexoj me shumë interes dhe kënaqem, jo vetëm unë e njerëzit e mi, por dhe miqtë e të njohurit që nuk janë fteriotë.

Ja, ky është Hamza Memi, një bir i denjë i Fterrës, mjeku e pedagogu i shquar, burri i urtë e i mençur, që rrezaton mirësi e dashuri në gjithë qenien e tij fisnikërore.

                                                                           Bardhyl XHAMA